Bureaucratie

21 november 2014 - Kazan, Rusland

Dit is het verhaal dat ik in November al geschreven had op mijn vorige blog.

Hier in Kazan is het de bedoeling dat ik aan een universiteit een Russische taalcursus ga doen. Daarvoor moet je je natuurlijk eerst aanmelden, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Een wijze les voor iedereen die ooit naar Rusland gaat: Onderschat nooit het belang van een stempel.

Vorige week dinsdag kwam ik daar voor het eerst. Vooraf was al verteld dat ik 3 kopieën van mijn paspoort en 3 pasfoto’s mee moest nemen. Geen probleem natuurlijk. Toen ik naar binnen wilde moest ik eerst door een poortje heen, maar ik had natuurlijk geen studentenkaart, dus ik moest eerst uit gaan leggen wat ik daar kwam doen, in het Russisch. Na 5 minuten moeilijk doen mocht ik dan eindelijk naar binnen. Bij het juiste kantoortje aangekomen was er iets helemaal mis, schijnbaar. Ik snapte er weinig van, dus ik belde Asiya om haar voor me te laten vertalen. Blijkbaar was er nog 1 kopie van mijn paspoort nodig. Uiteraard kon dat nergens daar, dus moest ik eerst een copyshop vinden. Hoewel de entree er niet veelbelovend uitzag (zie foto), was dat gelukkig snel geregeld. Daarna ging ik weer terug naar dat gebouw, moest me weer met veel moeite naar binnen lullen en toen bleek dat het vrouwtje in kantoor 255 al weer gevlogen was.

Wat ik die week zou merken, is dat even bij het kantoor kijken of er iemand is nog niet zo makkelijk is, aangezien er altijd een horde Oezbeken, Turkmenen e.d. voor de deur staat te wachten. Die komen allemaal voor iemand anders, maar aangezien je niet naar binnen kunt kijken en je hen ook niet kunt uitleggen waarvoor je komt, levert dat allemaal problemen op.

Op de woensdag was ging ik er weer heen. De laatste keer had ik mijn toegangsbriefje niet afgegeven, dus die gebruikte ik nogmaals om binnen te komen. Dat lukte allemaal goed en tenslotte kreeg ik wat papieren mee, schijnbaar mijn ziektekostenverzekering. De volgende stap was dat ik door een medische keuring moest. Hoe of wat, dat kon eigenlijk niemand mij vertellen daar. Ik schakelde weer de hulp van Asiya in en toen wist ik dat ik de dag erop naar een of andere kliniek moest. Wat ik daar precies moest doen, bleef nog onduidelijk.

Het is in Rusland gebruikelijk dat alle studenten elk jaar een medische keuring krijgen, waarbij het belangrijkste is dat je geen besmettelijke dingen hebt, maar verder moet je ook nog nagekeken worden. In Rusland heb je zelfs een doktersverklaring nodig om het zwembad in te mogen.

Donderdags ging ik naar de kliniek toe, waarbij ik mijn polis liet zien. Gelijk leken daar om onduidelijke reden alle alarmbellen af te gaan en er moesten een heleboel telefoontjes gemaakt worden. Uiteindelijk kreeg ik 2 papiertjes in mijn hand gedrukt. Op een van de papiertjes stond “Fluorography 205″. Ik besloot dat die 205 misschien wel eens voor het kamernummer kon staan, dus ik ging dat maar eens proberen. Al daar gekomen zag ik ook een bordje staan dat daar de Fluorography was, al had ik ook geen idee wat dat betekende, maar er was daar niemand, behalve een grote groep Oezbeken die stonden te wachten. Ik besloot het maar even aan te zien. Op een gegeven moment kwam er een dokter langs, die in goede Russische traditie tegen iedereen daar begon te roepen. Ik belde Asiya en drukte de telefoon in de hand van de dokter. Ze sommeerde mij en 4 Oezbeken ergens in een hokje te gaan staan. 10 minuten later werd ik uit het hokje gehaald en werd er een röntgenfoto gemaakt. Het had schijnbaar iets met TBC te maken. Ik kreeg een papiertje, uiteraard met stempel dat alles goed was, en ik kon weer gaan. Op het tweede papiertje stond “Analysis Krovi 8-10 zavtra” Oftewel bloedtest tussen 8 en 10, morgen. Dat was dus mijn programma voor de vrijdag.

Vrijdag ging alles opvallend soepel. Ik kwam binnen, liet het briefje zien, iemand liep met me mee naar de goede kamer, er werd een klein beetje bloed genomen en ik kon weer gaan. Mij werd verteld dat ik rond 12 uur de uitslag kon ophalen. Ik was toen rond die tijd weer terug en ik kreeg mijn uitslag en schijnbaar was alles in orde. Ik ging dus met de twee uitslagen naar de universiteit, maar natuurlijk was de persoon die ik moet hebben nergens te bekennen. Ik ging toen maar op zoek naar de decaan om te kijken wat ik daar kon regelen, maar uiteraard was die persoon ook niet te vinden.

Gelukkig waren die mensen er wel op maandag! Ik gaf de papieren, maar ze begon direct nee te knikken. Ik moest nog een papiertje hebben, maar ik wist niet was en zij kon het me ook niet vertellen. Ze liet me wel zo’n papiertje zien, maar ik snapte er niet bijzonder veel van. Ik maakt er maar een foto van. Toen ik de foto liet zien aan Asiya wist zij het ook niet, maar gelukkig ging ze met me mee naar de kliniek. Aldaar werden we van het kastje naar de muur gestuurd en zelfs Asiya begreep er niets meer van. Als iemand die Russisch spreekt het niet snapt, hoe had ik dat dan in godsnaam moeten regelen? Je zou denken dat ze snappen dat iemand die een Russische taalcursus doet nog geen Russisch spreekt en dat dat niet handig is, maar daar was nog niemand opgekomen.

 

Uiteindelijk werd duidelijk wat ik moest gaan doen. Ik moest een ronde gaan maken langs een tandarts, neuroloog, oogarts, kno-arts, cardioloog en zelfs een chirurg. Bij de cardioloog werd een hartfilmpje gemaakt en bekeken, wat op zich nog wel nuttig is, maar bij de chirurg kreeg ik enkel de vraag: “Heb je een chirurg nodig?” Toen ik nee antwoordde, kreeg ik een krabbel en stempel en kon ik gaan. Nadat ik de hele rits had gehad, kreeg ik eindelijk het papiertje dat ik nodig had. Toen nog even langs de balie voor een extra stempel, want daar zijn de Russen nu eenmaal gek op!

Dinsdag bracht ik de papieren naar de universiteit, waarna ik een rekening mee kreeg om te betalen. Ook dat is interessant in Rusland, want je krijgt dan een rekening mee op papier, waarmee je naar de bank moet, om deze daar contant te betalen bij een kassier. Je krijg dan weer een formulier (uiteraard met stempel) die je dan weer mee moet nemen naar de universiteit.

Maar helaas ging dat niet zo eenvoudig. Gelukkig wist de mevrouw van de bank het goed uit te leggen. “No!”. Met deze uitleg belde ik Asiya weer op, en het bleek dat ik een registratie nodig had van de universiteit. Ik ging dus weer terug, maar de desbetreffende dame was nergens te bekennen.

Woensdag vond ik haar wel en kreeg ik de registratie mee, waarna ik naar de bank ging en betaalde. Toen ik weer terug was bij de universiteit, waren de betrokken mensen nergens meer te vinden. Vragen waar die mensen zijn of wanneer ze terugkomen lukt ook niet echt, aangezien niemand echt bereid is om te luisteren naar iemand die slecht Russisch spreekt.

Het hoofdgebouw van de universiteit. Op deze foto niet goed te zien, maar het is een mooie kleur paars-roze.

 

Donderdag kreeg ik dan eindelijk alles voor elkaar, en ik kreeg ik te horen dat ik vandaag om 10:00 me moest melden. Hoe dat ging zal ik in mijn volgende verhaal vertellen. Alle verhalen die je wellicht ooit gehoord heb over de enorme bureaucratie, zijn dus allemaal zonder twijfel waarheid.

 

Foto’s